ALPAROLO AL HAGISO – Robert Burns, traduko de William Auld
Feliĉ’ al via vango grasa,
ĉef-ĉefo de la klan’ kolbasa!
Vi staras nepre plej altrasa
ĉe l’ tripa trupo,
inda je dankopreĝ’ ekstaza,
sen ĉia dubo!
Vi pompas sur knaranta plado
kvazaŭ distanca montfasado
(via palis’ al muelrado
servus por kejlo!)
dum ora suk’ tra l’ haŭtoglato
ŝvitas en perlo!
Jen, klingon viŝas la kampulo
kaj tranĉas vin tra l’ ventrobulo
faklerte, kvazaŭ manipulo
de ŝpat’ en foso;
kaj krevas riĉoj en disrulo
el la koloso!
Tuj la kuleroj ĉerpas vete.
Ĉiu por si! Nur plu, impete!
Ĝis ĉiu ventro, ŝvel-gravede,
krizon produktas;
kaj la maljuna patro, cede,
“Dankatu!” ruktas.
Ĉu iu, super sia kaĉo,
franca raguo, aŭ gulaŝo,
aŭ ranca mikso, kies maĉo
porkinon naŭzus!
– ĉe jena plado, kun grimaco
hezite paŭzus?
Lin vidu – povran! – ĉe l’ dieto:
Kaduka ombro de skeleto!
La kruro estas nur pajleto,
la brako feblas.
Ja, lukti sange kun impeto
al li ne eblas!
Sed hagis-manĝa bubo jenas!
Sub lia paŝ’ la tero tremas.
Se li en pugno glavon prenas,
tuj kun atakoj
Li brakojn, krurojn, kapojn semas
per falĉohakoj!
Ho vi, supera Prizorganto,
fonto de l’ homa provianto,
mizerajn saŭcojn al Skotlando
ho ne proponu!
Sed, por dankem’ de l’ tuta bando,
hagison donu! | 
